Gdybym dzisiaj miała umrzeć…

Jak zwykle w tym dniu pierwszym telefonem, który odebrałam to był telefon od mojej mamy, która cudownie od kilku lat w tym dniu wita mnie porannym telefonem, w którym razem składamy sobie życzenia. Bo to nasze wspólne święto. My to razem zrobiłyśmy to moje przyjście na świat. I ja rano czekałam na ten telefon. Bo od tego telefonu zaczynają się w mojej głowie moje urodziny.

Później dosłownie zalał mnie potok wiadomości na Messengerze i whats-apie. Te życzenia płynęły tak ogromnym strumieniem, że skończyłam na nie odpowiadać we czwartek, a moje urodziny były w poniedziałek – tak Ci tylko rozpiszę dni tygodnia. No więc fala z życzeniami szła całą rzeką.

Po odstawieniu syna do szkoły i córki na dworzec pojechałam do biura na Pogaduchy z wami. W biurze czekały mnie pierwsze prezenty w tym dniu i cudowne kochane kobiety do ściskania i świętowania.

O godz. 10.00 wskoczyłam na planowane krótkie Pogaduchy u Kaczuchy. A że ja krótko gadać nie potrafię i nie lubię to gadałam przez godzinę o certyfikacji, boście przychodzili z pytaniami, gadałam i odbierałam życzenia i uściski.

Po Pogaduchach pędziłam na fizjoterapię – bo jak pamiętasz dbam o swoje ciało, aby mi i Tobie służyło jak najdłużej. A że mam co do roboty po trudach życia wcześniejszego to i więcej teraz pracy mam. No więc na fizjo się spóźniłam, bo z biura wyjść mi kobiety moje nie dały. Jak już dojechałam (oczywiście, że zadzwoniłam, że się spóźnię – słyszę, jak myślisz), to nie było już mojego magika, z którym naprawiamy moje ciało. Była za to cudowna pani, która stwierdziła (nie wiedząc jeszcze, że ja mam urodziny), że zrobi mi taki bardzo przyjemny zabieg falą ciepła. I ja Ci powiem, że to było najprzyjemniejsze doznanie fizjoterapeutyczne ever, a już na pewno w tamtym miejscu. I ja sobie i moim ozłoconym kobietom z biura w duchu i na głos podziękowałam za to spóźnienie, bo ono było moim własnym prezentem urodzinowym. Jak mi było dobrze. Jak zniknęło zapięcie w jednym punkcie, które systematycznie się w nim pojawia, i do którego nie dostałam się jeszcze moją pracą z uwalnianiem. I ja już wiem, że to będzie zabieg, który będę robiła systematycznie.

Po fizjo, zauroczona przepiękną pogodą, którą sobie na moje urodziny zamówiłam specjalnie, popędziłam na spacer do lasu, a raczej na polanę przy lesie, co by wygrzać się w słońcu przy tym przecudownym mrozie. I tak sobie chodziłam i słuchałam skrzypienia mrozu pod stopami, czułam szczypanie mrozu na moich policzkach, który się łączył z ciepłem pochodzącym od słońca. To było cudowne urodzinowe przeżycie. I jak tak sobie chodziłam, to dostałam smsa, że mogę odebrać dowód rejestracyjny mojego nowego samochodu. Tak na urodziny.

No więc po spacerze pojechałam po odbiór dowodu, po czym była już pora obiadowa, więc skoczyłam do naszej Grabówki na naleśnika. Tam zupełnie przez „przypadek” spotkałam się z moim synem i zabrałam go z naleśnikiem do niego, do domu. W domu po tym, jak on zjadł naleśnika poszliśmy na spacer z psami i sankami. I bawiliśmy się cudownie, nasz Karmeliusz ciągnął Kubę z sankami a ja im w tym pomagałam. Kuba zjeżdżał z wszystkiego, co chociaż trochę przypominało górkę. Elza wariowała w polach na śniegu, a Karmeliusz co chwilę tarzał się w śniegu z radości. Radości podczas tego spaceru było tak dużo, że nasycanie i przetwarzanie tej intensywności zajęło mi dłuższą chwilę. Bo my w naszym codziennym pędzie, w naszej codzienności za mało mamy radości. Za mało. Za mało.

Bo ja tylko przypominam, że brak bólu, brak zmartwień, brak złości czy brak smutku to NIE JEST RADOŚĆ.

Później znowu był czas dostawania prezentów i telefonów i życzeń. I to poczucie, że gdybym dzisiaj umarła, to czy byłabym spokojna i szczęśliwa. Ta myśl przyszła do mnie podczas spaceru by my self. i odpowiedź że tak, była tak kojąca i tuląca. Że jestem szczęśliwa. Chyba tak po raz pierwszy w moim dorosłym życiu w odcinku 30+. Czyli od 16 lat po raz pierwszy tak naprawdę. Szczęśliwa tak, że moje ciało pozwala mi oddychać tak głęboko i tak spokojnie. I to uczucie jest tak kojące i nieznane w takim stanie i w takim rozmiarze. I tak przeogromnie cudowne, że nie mogłam się temu nadziwić.